De Gelderlander – sept 2009
Margriet Verschoor
Nevelige uiterwaarden of uitgestrekte koolzaadvelden, monumentale wolkenpartijen, de sfeer van het moment gevangen op het doek. Ze schilderde ook veel in de Rotterdamse haven. Boten. Industrie. Zelfs dan ademt het beeld rust uit.
Corrie Bos werd geboren in een klein dorpje in de provincie Groningen, maar woont al tientallen jaren in Ede. Als kind tekende ze al veel en ze had dan ook weinig twijfel toen ze koos voor de kunstacademie Minerva. Daar werd ze gegrepen door ‘de aquarel’. […] “We werden door een docent van de academie mee naar buiten genomen om te aquarelleren. Wat heerlijk vond ik dat! Het buiten in de natuur zijn, de transparantie van de verf. Ik werd erdoor gegrepen en ben dat nooit meer kwijtgeraakt.”
Corrie Bos schildert alleen buiten. En dus toert ze in haar auto rond en gebruikt haar motorkap als schildersezel. Het gaat haar om de sfeer van het moment. In de kofferbak liggen nog altijd haar planken – met papier bespannen – klaar. “De wereld is mijn atelier”, zegt ze. “Het gaat mij om de sfeer van het landschap. Prachtige wolkenpartijen, rivieren, het is een uitdaging om de essentie daarvan weer te geven.”
Thuis verandert ze nooit meer iets aan haar werk. “Het brengt met zich mee dat je trefzeker te werk moet gaan. Zoals je met olieverf ergens overheen kunt schilderen, is bij aquarelleren onmogelijk. Het moet meteen goed zijn. En je moet snel kunnen werken. Een zonsondergang duurt niet eeuwig”.
Het buiten werken betekent ook dat de kunstenares zeer afhankelijk is van het weer. “Ik ben een keer naar Noord-Frankrijk gereden omdat de koolzaadvelden zo prachtig in bloei stonden. Maar toen ik er was regende het dagen achtereen. Ik kon niet werken.” Andere keren zit ze te schilderen in vliegende wind. “Zodat de verf bijna uit je penseel waait.”