Over Corrie Bos

EEN ODE AAN HET LANDSCHAP
Aquarellen van Corrie Bos

 

Nevelige uiterwaarden, meanderende rivierarmen, oplichtende koolzaadvelden, het uitgestrekte landschap van Groningen, monumentale wolkenpartijen… Kunstenares Corrie Bos vangt de sfeer van het moment in aquarel. Karakteristiek voor haar werk is de weidse ruimte en atmosferisch licht. Zij toont een prachtig gevoelig kleurgebruik, zonder zich te verliezen in details, trefzeker en gedurfd. Zij vangt als het ware de essentie van het landschap in een groot gebaar. Grote vlakken krijgen reliëf en gaan leven, worden soms dramatisch zonder te overdrijven. Het toont het landschap zoals het is, maar zoals je er zelden naar kijkt. De werken roepen een verlangen op dichterbij het landschap te willen komen, de verte te willen overwinnen, om ín dat licht te kunnen zijn. De mens is afwezig maar laat zich zien in de structuren van het landschap; een pad, een kerktoren, een bossage, een eenzame mast, een enkele boot.

Ze schilderde ook veel in de Rotterdamse haven. Boten. Industrie. Zelfs dan ademt het beeld rust uit. Het is een cultuur landschap geworden, bestaand uit lijnen, ritme, vlakken en structuren.

Corrie Bos (1928) werd geboren in het dorpje Wagenborgen in de provincie Groningen. Als kind tekende ze al veel en zij en haar ouders hadden dan ook weinig twijfel toen ze koos voor de kunstacademie Minerva in Groningen. Het was een paar jaar na de oorlog en het eerste jaar bestond uit 21 leerlingen waarvan Corrie de jongste was. Slechts 8 van hen hebben de academie afgemaakt. Alle richtingen en technieken werden er onderwezen; etsen, beeldhouwen, olieverf… Maar ze werd geroepen door aquarel. “We werden door een docent van de academie mee naar buiten genomen om te aquarelleren. Wat heerlijk vond ik dat! Het buiten in de natuur zijn, de transparantie van de verf. Ik werd erdoor gegrepen en ben dat nooit meer kwijtgeraakt.” Op de Academie in Rotterdam heeft Corrie haar lesbevoegdheid behaald. Als zelfstandige jonge vrouw verhuisde ze naar Ede waar ze een baan kreeg als leerkracht tekenen wat een nieuw vak was in die tijd. Hier heeft ze haar man, de Edese kunstenaar Lex van Voorst ontmoet.

 

 

De wereld als atelier

Corrie Bos schildert alleen buiten. Ze maakt lange tochten in haar auto en gebruikt haar motorkap als schildersezel. In de kofferbak liggen altijd haar planken – met papier bespannen – klaar. “De wereld is mijn atelier”, zegt ze. “Het gaat mij om de sfeer van het landschap. Prachtige wolkenpartijen, rivieren, het is steeds weer een uitdaging om de essentie daarvan weer te geven.” Geen dag geeft hetzelfde licht. Daarom volgt zij deze roeping al bijna 60 jaar.

Thuis verandert ze nooit meer iets aan haar werk. “Het buiten werken brengt met zich mee dat ik trefzeker te werk moet gaan. Zoals je met olieverf ergens overheen kunt schilderen, is dat bij aquarelleren onmogelijk. Het moet meteen goed zijn. En je moet snel kunnen werken.” Het is het korte moment van die speciale lichtval die Corrie Bos wil treffen. Wat niet voldoet aan haar kritische blik, verdwijnt meteen in de prullenbak.
Juist de transparantie van aquarel is geschikt om het atmosferisch licht te vangen op papier. Wie dicht op het werk staat ziet de kleur en het papier, maar niet het landschap. Het lijkt abstract totdat je afstand neemt. Dan rijst de afbeelding op uit de kleurvlakken.

Corrie Bos heeft vele groeps- en solotentoonstellingen gehad in binnen-en buitenland. Ze was lid van het Institut Europeén de L’ Aquerelle, met deze groep exposeerde ze in heel Europa. Ook heeft ze veel werk in opdracht gemaakt voor particulieren en bedrijven. Haar werk met hoge karateristieke wolkenpartijen en uitgestrekte landschappen sluit aan bij de traditie van de Hollandse landschapsschilders.

 

Exposities, opleiding, publicaties en studiereizen

 

---

Francais 

Les paysages du peintre néerlandais Corrie Bos maîtrisent l’espace du tableau. Tout ce qui peut être désigné comme humain est transformé en silhouettes subordonnées. Dans le paysage hollandais elles disparaissent dans l’infinité d’un horizon extrême; dans le suisse elles s’enfuient devant la montagne inabordable. Le paysage irlandais semble imperturbable. Le facteur distinctif dans l’oeuvre de Corrie Bos est le regard qui élargit l’horizon. Elle ne s’attache jamais aux détails. Dans ses travaux elle montre un geste immense, sans que ce geste se fixe en contours. Le peintre est en état de faire le désir mélancolique de vaincre les éloignements, par sa réserve dans la manipulation des couleurs.

 

English

In the work of the dutch artist Corrie Bos, the landscape rules supreme. All human elements are mere silhouettes. In the dutch landscape these recede to the infinite horizon, in the swiss setting they give way to the unapproachable mountains. The irish landscape appears quite untouched.

Characteristic of the paintings of Corrie Bos is the distant vista. She is never distracted by details. With a wide gesture the artist reveals the landscape, not confined within rigid contours, and with her restrained yet intrusive use of colour evokes a melan cholic yearning for that which lies beyond.

 

Deutsch
Die Landschaften der niederländischen Malerin Corrie Bos beherrschen die Bildfläche. Alles Menschliche fügt sich zur winzigen Silhouette. In den holländischen Landschaften weicht es vor dem unendlichen Horizont zurück, in den schweizerischen vor der Unnahbarkeit der Berge. Die irischen scheinen gänzlich unberührt. Kennzeichnend für die Arbeiten von Corrie Bos ist der ferne Blick. Niemals nähert sie sich dem Detail. Die Landschaft geriert zu einer grossen Gebärde, aber sie erstarrt nicht zur Kontur. Denn die zurückhaltende und doch eindringliche Farbgebung drückt das melancholische Verlangen aus, die Ferne zu überwinden.

Ode an die Landschaft

Neblige Deichvorlande, mäandrierende Flussarme, leuchtende Rapsfelder, die weitläufige Landschaft von Groningen, monumentale Wolkenmassen… Künstlerin Corrie Bos fasst die Atmosphäre eines Moments in Aquarell. Bezeichnend für ihr Werk ist der ausgedehnte Raum und atmosphärisches Licht. Sie zeigt eine wunderbar feinfühlige Verwendung von Farben, ohne sich zu verlieren in Details, zielsicher und gewagt. Sie fängt das Wesen der Landschaft gleichsam in einer großen Geste.
Grosse Flächen bekommen Relief und werden lebendig und dramatisch, ohne zu übertreiben. Sie zeigt die Landschaft wie sie ist, aber wie man sie selten selber sieht. Die Werke wecken ein Verlangen um näher an die Landschaft heranzukommen, die Ferne zu überwinden und sich in das Licht zu begeben. Der Mensch ist abwesend, zeigt sich aber in den Strukturen der Landschaft: ein Pfad, ein Kirchturm, ein Boskett, ein einsamer Mast, ein einziges Boot.

Sie malt auch viel im Hafen von Rotterdam. Bote. Industrie. Selbst dann atmet das Bild Ruhe. Es ist eine Kulturlandschaft geworden, aufgebaut aus Linien, Flächen, Strukturen und Ritmus.